زندگي مامان و بابا

یک سال و دو ماه از فوت آقا جون گذشت، دیشب عمه پروین هم رفت پیش برادرش ... ای داد، چی بگم، غصه تلنبار شده روی دلم ... توی ذهنم تکرار این جمله خطاب به خودم که زندگی رو انقدر جدی نگیر، چون ازش زنده بیرون نمیری ... پی نوشت : روحت شاد عمه پروین مهربان این روزهای دلم که خوش نبود، این هم اضافه شد، هفته ی پیش به خوابم دیدم عمه پروین رو ولی الان اصلا یادم نمیاد چی بود ... ...

صبح داریم با اسنپ میریم مدرسه ی کیان، روی پام نشسته تا هم آفتاب توی چشمش نیفته و هم بهتر همه جا رو ببینه، نمی دونم چشمش به لوگویی چیزی می خوره چی میشه که یهو خیلی بامزه میگه " من خیلی گوشی اپل دوست دارم " راننده که نمی تونه خودش رو کنترل کنه خندش می گیره و با لهجه شیرازیش می گه "بچه ی اقدی چه چیزایی می گه"😉 پی نوشت : ای جان مادر منم گوشی اپل خیلی دوست دارم، به خصوص که گوشیم این اواخر حسابی قاطی کرده و هر دفعه یه بدقلقی ای می کنه ... ...

ما بزرگتر ها وقتی می خوایم به بچه ها چیزهای خوب یاد بدیم همیشه از بدی دروغ گویی می گیم، دروغ گویی و پنهان کاری رو به عنوان خصلت های بسیار بسیار بد معرفی می کنیم، ولی خوبه بدونیم دروغ گویی رو هم مثل خیلی از صفات دیگر، بچه ها از بزرگترهاشون یاد می گیرن، و این میشه که می بینی یک خانواده ای کلا دروغگو هستن، یعنی برای کوچک ترین چیزها دروغ میگن دیگه چه برسه به مسایل مهم، بزرگتر ها حواسشون نیست که بچه شون هم روزی بزرگ میشه و اگه این خصلت در او نهادینه شده باشه اونم میشه سرچشمه ی تربیت بچه هایی که به دروغ عادت دارن، یک پدر دروغگو یا یک مادر دروغگو پی نوشت : روزهای بد زندگی رو هم باید قدر دونست چون بهتر تکلیفت با اطرافیانت روشن میشه می فهمی نه ر...

از اونجا که به لطف آدما و تغییر اقلیم زمین، دیگه زمستونا رو با برف نمیشناسیم، بچه های خیلی از ما شیرازیا فقط برف رو با سپیدان شناختن، اینه که وقتی داریم یه پنجشنبه ی کاری با بچه ها می ریم به سمت اداره و کوههای روبرو هم سفید و پر برفه به بچه ها می گم کوهها رو ببینین بچه ها چقدر سفید شدن کیان با ذوق به روبرو اشاره می کنه و می گه "آجی سپیدان" ما آتیش درست نکردیما، ما ازین کارا نمی کنیم ... عکسها مربوط به سال های گذشته ست، جوجه ها کوچولوتر بودن😉 ...